پادکستی برای سینمای اریک رومر

‍ 

من درونِ زن‌ها زندگی می‌کنم‌. - اریک رومر 

زندگیِ روزمره، گفتگوهایِ طولانی و طبیعی بدونِ احساس کردنِ حضورِ دوربین .ساحل دریا و فلسفیدن‌ در فیلم‌های اریک رومر.  بقول فیلمسازی: اعجازِ ساده اریک رومر

نبوغِ شاعر در به یادآوری است.«پادکستِ تصویری» ، یادآوریِ خوبیه درباره سینمای اریک رومر. فیلم‌هایی که یکه‌گی و وحدت دارند. تارانتینو در جایی می‌گوید: شما یا تمامِ فیلم‌های رومر را دوست دارید یا از همه آنها متنفر هستید. این پادکستِ تمامن تصویری، برای کسانی که هیچ فیلمی از اریک رومر ندیدن، هم عالیه. ترغیب خوبیه که جابجا از حرف‌های خود رومر هم استفاده کرده. برای کسانی که فیلم‌های رومر را دیده‌اند، ملاقات تازه‌ای می‌تونه باشه با کلید-واژه‌هایِ آشنایِ سینمای اریک رومر. سینما اگر هنر است، فیلم‌ها را باید بیش از یکبار دید. سینمای جهان، مدیونِ اریک رومره. تاثیرگذاری از رومر در بسیاری از فیلم‌ها، از جمله سه‌گانه محبوب ریچارد لینکلیتر تا فیلم‌های وودی آلن و میا هنسن لاو ( Goodbye Frist Love و جزیره برگمان). بفارسی کمتر درباره رومر خوانده یا دیده‌ایم. ۴۵دقیقه پادکست تصویری 

تو می‌توانی تا بی‌نهایت از هیچ سخن بگویی. باقی همه سکوت است

گفتگوهای طولانی و دونفره مثلِ همین فیلم Daddio به کارگردانی کریستی هال ( Christy Hall )، وقتی با سکوت، سکون و وقفه بینِ مکالمه همراه میشه زیباست.  بدونِ Silence و Stillness و وقفه‌هایِ بینِ گفتگو، اصلن انسانیت وجود نداره‌‌.  بقولِ معروف: سکون و سکوت اصلن شکلی نداره و پدیده این‌جهانی نیست. تک-مضمونی بودنِ فیلم‌ Daddio ، یک نقطه ضعف بزرگ این فیلمه. حتا فیلم‌هایی محبوب مثلِ سه‌گانه لینکلیتر از نوعِ Before Midnight ، هم ایده‌های تک-مضمونی در گفتگوهایِ بی‌پایانِ خود دارند.  Talk و Talk و Talk! ، آنسویِ پیکرِ طبیعی ، دریا و دریا و دریا؟ تو می‌توانی تا بی‌نهایت از هیچ سخن بگویی. باقی همه سکوت است.  بعد از مدتها ، یک بازیِ قابلِ قبول از داکوتا جانسون ( Dakota Johnson) در فیلم Daddio دیدم‌. یک بار ، گفتم یک ویژگی فیلم‌های خوب اذیت کننده بودنِ آنهاست. اما همیشه اینطور نیست . مثلِ زمانی که فیلم Daddio را با سکون ، سکوت و آرامش می‌دیدم‌. هرچند فیلم Daddio ، یک اثرِ متوسط و قابلِ اعتناست .